UNUTAMIYORUM – 1

Bilincimin en derin yerinde,
Dört yaþýmýn olaðan dýþý bir sahnesi var.
Bugün gibi hatýrlýyorum.
Ve hala, o günkü bebek BEN’E acýyorum.
Babam askerden gelirmiþ.
Töre gereði,
Karþýlamak gerekirmiþ.
Hýsým akraba, komþular ile
Öyle ki dört yaþýnda çocuklar bile.

Amcakýzý Menþure ablam,
Beni sýrtýna ebiþmiþti.
Heyecan içinde küt/ küt yüreðim,
Yol git/ git bitmemiþti

Ablamýn boynuna sýkýca dolamýþtým ellerimi
O beni arkadan kavramýþtý
Sýcacýktý bedeni
Yokuþaltý’nda, bayýr aþaðý inerken
Yere indirmiþti de, eðilip kulaðýma
Bak
Az sonra babaný göreceksin
Görür görmez seveceksin, demiþti

O an/ silah sesleri yankýlandýydý da
Dað taþ inlemiþti
Sanýrým bir bendim/titreyen
Bir annemdi
Ýkimizin de tüyleri, diken dikendi

Çilpiler arasýndan ilk görülen, maksi
Bir asker kaputuydu, haki
Ýçinde babam
Ýþte babam
Ne kadar uzun boylu, yakýþýklý
Ýlâh sanki

Hem soylu mu soylu
Gerçekten
Görür görmez sevmiþtim onu

Babam, güzel babam
Caným babam
Abla bak, bu
Benim babam

Ama!
Acep,babam da beni sevecek mi
Bana bir þey verecek mi?

O gün orada,
Benim babam;
Herkese merhaba demiþti
Konuþmuþtu.
El öpüp, kucaklamýþ,
Koklamýþtý…
Bir tek beni,
Beni unutmuþtu.

Ölümü/ ilk o gün tatmýþtým ben.
Susmuþtu körpe yüreðim
Bir an için buz tutmuþtu.

Çok sonralarý sorduðumda;
O zamanlar töre öyleydi.
Büyüklerin yanýnda insan,
Evladýný sevemezdi, dedi.

Bugün düþünüyorum da…
Ýyi ki o töreler,
Yok, olup gitti.
Babalar,
Çocuklarýný öpüp/ kokluyor þimdi.

Bir o unutuluþu……….
Unutamýyorum, köyüm Deþtiðin.
Bir de babamý tanýdýðým o yokuþu.
Ilgýn- 1993

Sosyal Medyada Paylaşın: