Yedi Düvele Başkaldırı

Bin destandýr Çanakkale…
Yoklukla, zorlukla, açlýkla ebedi ve ezeli zalimlere, firavunlara,
nemrutlara, tek diþi kalmýþ canavarlara karþý bir avuç imanlý
yüreðin baþkaldýrýsý karþý koyuþudur Çanakkale.
Ebrehe sürerken fillerini Kabe üstüne,
Bir dil diyordu ki Allah Azze ve Celle.
Þimdi dördü beþi saðanak saðanak yüklenirken üstüne,
Tarihten silmek için Müslüman Türkün adýný yine.
Ayný imanlý diller diyordu Allah bize yeter,
Ýslam’ýn son kalesi yýkýlmalý, geçilmeli diyor bu sefer.
Geldiler top yekun hayasýzca,
Arsýzca ve bir o kadar da korkakça.
Vuruluyordu her nefer, içiyordu en güzel þerbeti,
Ýþte budur Çanakkale’nin heybeti.
Gece mehtabý, batan güneþleri selamlýyordu,
Bir vatan kalbi iþte burada atýyordu.
Yüklendikçe kudurmuþ, kudurdukça namertleþmiþ eller,
Kahraman Mehmedim bu tehdide güler.
Dakikalar, saatler, kýzýl günler,
Topraða düþerken gülümser yiðitler.
Kan akýyordu derelerinden Çanakkale’nin kan,
Her damlasý yiðitlik Miski amber kokan.
Çanakkale! Sende yatan þehitler bizden,
Bir haber ver o þanlý tarihimizden.
Anafartalar, Conkbayýrý bir bak Seddülbahir’e,
Selam olsun iki yüz elli bin þehide.
Kýnalý Mehmedim, Yanýk Ömerim, Onbaþý Seyidim,
Sizleri gözüme nur baþýma tac ederim.
Vermeyiz dediler vatan topraðýný düþmana,
Eþini Yemen’de, oðlunu sende kurban vermiþ vatana.
Öksüzlerin duasýsýn sen, yetimlerin yurdu,
Garip ana oðul gelir mi diye sordu.
Gidenler bakmadan ardýna, düþtüler yola,
Ey Çanakkale sana binlerce selam ola.
Ruhundan ruh üflenmiþ bedenime,
Yeminimiz olsun, sözüm olsun ceddime.
Kim yan bakarsa gözlerini oyarým,
Gözlerini oyamasam da yanýmdan kovarým.
Var mý yok mu düþünmem inan,
Göðsümde varken bu yýkýlmaz iman.
Gözünün gördüðünden korkmayan Aslan oluruz,
Yedi düvel gelse imanlý göðsümüzle durdururuz.
Ne çelik tabyalar istedi ne korktu hasmýndan,
Aldý gücünü göðsünde ki kat kat imandan.
Vurulan her neferin alnýndadýr niþan,
Ehli salip ki þimdi perli periþan.
Korkmaz Türk oðlu korkmadý korkmayacak,
Geçilmez serhatti sönmeyince son ocak.
Yedi baþlý ejderha olsan fark etmez,
Türk ölür de yurdunu terk etmez.
Gündüz fecrinde gece karanlýðý çökse üstüne,
Yine de uzanýr Tuna’da ta Çin Seddi’ne.
Ufacýk bir karada vatan sathý var,
Geçilmez yurdu, imanlý serhatti var.
Nakýs inlemesin diye kulaklarýnda her an,
Birer beþer topraða düþtü her kahraman.
Anadolu’nun baðrýna vurulmuþ mührü,
Söküp atmak, kurmak için sömürü.
Geldiler dördü beþi saðanak saðanak tepelere,
Kurþunlar gülleler ne yapar ki efelere.
Aðzýndan salyalar akýtarak iþtahla,
Son teknoloji muazzam silahlarla.
Yýkmak için son kalesini Ýslam’ýn
Bir daha sýnayarak azmini Müslümanýn.
Topraðý elese, yýksa gökkubbeyi üstüme,
Bir adým atamazdý, atamadý seddime.
Her taþýn kan, her karýþ topraðýn candýr,
Ey Çanakkale binlerce serdengeçti vardýr.

Bahtiyar AKDOÐAN

Sosyal Medyada Paylaşın: