sonsuzluğu Bağışlayan ölüm

her iþin bir kolayý vardý
ters yol
geri çekilen su yanýlgýsý
sürecek olsa
gün güne devrilir hatýrlamazdýk
her þeyin kendi deriniydi
kendi var oluþu
kendi aþký

ipin ucunu çeksen
baharmýþ gibi gözlerini yumup
bir rüya görüyorum sanýr insan
oysa kaderlerin deðiþmediði
yýldýzlarýn koynunda aðlamasýdýr insan

bahçede tekrar eden çiçekleri bekler
bulutlar bir birine benziyormuþ gibi
akarak boþlukta kanatlarýný yoruyor
gülüyor þair bu iþe
gülüyor

iþte birinin mavi eli
düþtüðünde yatýþan ihtiþamlý bir kalbimiz var
þefkatimiz arzý doldurmaz belki
gözlerimizi eðip teslim olmaz mýyýz
dünyanýn kabuðuna

sevgi için hayallerini kaybeden hiç
bir bahar sevinciyle kollarýný açtýðýnda
rengarenk gülümseyen
o her þeyin devamý

yüreðini susturup yeniden baþla
asýl þey güneþin ilk doðuþu
ilk dokunuþuyla açan göðün yangýný
doldukça içine
atýver kendini sonsuzluðu baðýþlayan ölüme.










Sosyal Medyada Paylaşın: