Dokunsan Kayboluyor

dündü
herkese ayný geceden görünür
döndükçe dünya ayný geceden

hatýrla bir saray vardý karnýnda
bir ses bir þeyler söylerdi peþ peþe
kiminin ayaðýnda narin kristaller
sessizce dinlerdi karanlýðý
buz altý sularýn süslediði ýrmaklar
öperdi dudaklarýmdaki mavi serinliði

dokunsan kayboluyor
insanlýk boþluðunda ses vermez
çevirip bir þey söylesen
kimsenin bilmediði
karamsarlýða yaðan sevinçler biriktiriyorum dalgalarýn önünde
vurup vurup geri çekilen

ilk ýþýðýn çýlgýn dönüþlerinde kimseler yoktu
kayalarýn kovuðunda beyaz çiçekler ürkse
kavuþurdu dudaklarý sevgililerin
sarhoþ aðaçlar ve yapraklarýn dalgýnlýðý
dinene kadar seviþirdik

baþý dönen eski sevgiliye yardým et
bahar de
sonra sana sarý sýcak toy bulutlar uzansýn
sen esinlendiðin yerde dur
yazýn rengarenk gülleri
sarýlýp versin sýcacýk düþler içinde mutluluðu

tükeniriz soluðumuz çýkmaz
çýkmaz bir yola vardýðýmýzda
geç kaldýðýmýz avlularda arkasýný dönen anýlar
beyaz taþlar þarkýlar söyler
uzayan gök yüzü kimi severse
o zaman dökülürüz huzuruna ölümün.



























Sosyal Medyada Paylaşın: