Kimi zaman mahþer günü gibi bir kalabalýk bazende kimsesiz yetim yalnýzlýðý yaþarýz hiç durmadan kanayan yaralarýmýz var kimsenin bilmediði sarýp sarmalayýp bir türlü kurutamadýðýmýz sessiz sedasýz içimizde bastýrdýðýmýz çýðlýklar her yeni gün baþka bir hüzün tutar ellerimizden bütün acýlar saatlere kurulu sanki kulaklarýmýzda yankýlanan hüzzam makamý oysa ne çok geride býraktýklarýmýz ne çok hayallerimiz var zamanýmýz az konuþtuk ,haykýrdýk hislerimizi anlatmaya yetmedi hiç bir lisan gözlerimiz dalarken ufka yüzümüz solgun, gönlümüz yorgun bir kaç gözyaþý avuçlarýmýzda susalým sonsuza kadar Ey hayat denilen kargaþa senin iyi ve kötü yüzünü gördüm iki nefeslik ömür tek nefeste ölümsün.
Sosyal Medyada Paylaşın:
H.Hatice Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.