yakýn zamanlarýn insanýydýk ikimizde ama uzak anlarý yaþýyorduk hayal ediyorduk güzel þeyleri güzel þeyler düþlüyorduk sen dönülmeyecek bir seyrüseferin yolcusunu bekliyordun bense güneþten yaðmurlar sen umudu bekliyordun yakýnlarda bense uzaktan gelecek bir umutsuzluðu meçhul bir bekleyiþti belkide bizimkisi hiç gelmeyecekti umut ve umutsuzluk ama vardý yine ikimizde de bir bekleyiþ hemde hiç bitmeyecek gibi ve uzaktan bir umutsuzluk geliyor üzerime bekleyiþim sona eriyor benim yüreðime saplanýyor uzaktan gelen bu umutsuzluk kan damlýyor ruhumdan ve sen hala bekliyorsun hiç gelmeyecek olan ruhumda ki kaný.
Sosyal Medyada Paylaşın:
wendel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.