yine gece yine sessizlik taylayamýyor yalnýzlýðým aðýr düþüncelerimi kopuyor her hücremden binlerce feryat sazýn teline düþmeden susuyor sözcüklerim
giyiyorum deli gömleðimi geziyorum hayal dünyamda akýllý insanlar baþýma toplanmasýnlar diye
çekiliyorum inime ayý görüyorum kendimi bazen daðlara çýkýp uluyorum kurt gibi bir tek tilkiliðim tutmuyor kýyamýyorum kümese
rýzký çalmak bana göre deðil kuru ekmeðim bile yersiz yurtsuz kuþlara emanet
denizlerim kabul etmez gemicikleri çünkü cahilin hakkýný taþýyorlar aðýrlýðý taþýrýr çýldýrtýr beni söverim Can Yücel’ce boyarým Neyzen ’ce rahmet okuturum Harabi ’ye
parçalanýr bütün dinler insanca mantýðým da inanmam kitaplara ölümler oldukça bu dünyada teslim edin beni azraile ilk benim canýmý alsýn caný veren alacaksa eðer