Zaman pespaye hale geldi, zalimin dudaklarında. Tevazu yorgunluğu çökmüş, Gözlerimin şefkat yuvasına. Umar dediklerini umanlardır, Korkularından saklananlar. Terkedilmiş bu şehirde Binlerce çıkmaz sokak var.
Annem adımı kulaklarıma İkindi ezanıyla okuturken, Nedense anlamını hiç sormamıştı. Aşk dedikleri; Kalbin ılıman iklimlerinde sıkışan ikilem. Kimse söylediklerime inanmamıştı.
Zaman; Aklımın içinde durdurduğum Siyah beyaz vesikalıklardı. Adını unuttum mevsimlerin. Sözcüklerimi kerteledim takvimine, Belki senin kum saatindeki Zaman tükenip erir ellerinde.
emre
Sosyal Medyada Paylaşın:
emre yılmaz Åiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.