KÜL OLMAK

yüreðime ram oldun ey ; aþk
gözlerimde yaþlarým köz olüp sönsün
yarama katran sür ey yâr ; sarýya kessin içim dýþým
aþk ile çarpan bu yürek ta kökünden sökülsün .
sazlar dile gelsin meþâleler yakýlsýn
ahraz kalbim bir bilsen tüm þarkýlar bana hüzzam
asla ah etmem edersem tutulsun aðzým dilim
söyle artýk söyle nerdesin yâr
hatasýz kul olmaz hatamla sevmedin yâr
sensiz hep yar/ým sol yaným



yaðmur ve kar
havada buluþup yere düþmeden eriyor
kardelenle güneþin buluþmasý gibi
vardýr her þeyin bir keffâreti
aþkýn yollarý sarp ve kayalýk bana hep çýkmazý çýktý
kadere yükledim
bütün gelmiþimle geçmiþimin vebâlini günahýný

gözlerinden ve yüreðinden sürgün edildiðimden beri
ellerimde kýrýlan kadehlerin içsel hesaplaþmasýnýn çýðlýklarý var

adýmlarken ýslak kaldýrýmlarý bedenim kýzgýn çöllerde gezer
sana meftün yanar bu caným
gözlerin gözlerime hicret
silüetin uzaklarda serap gözlerimde vâha
gün güneþe aþýk gece yýldýza sýrnaþýk
her þeyin keffareti var aþk/ýnkide nâr olup yanmak/
nefesini ateþle alýp vermek güneþte kavrulmak
kalbinden hissetmenin adý aþk
kül olmak ebedi nâra yanmanýn adý aþk ..../









nurcihan*

Sosyal Medyada Paylaşın: