VAY DELİ GÖNÜL!

Aðzýný açtýn mý hep Ankara’yý
Suçlayýp durursun, ey deli gönül!
Ah, bir de kendine sorsan karayý.
Belki de görürsün, vay deli gönül!

Muhtarýn, delegen dürüst biri mi?
Onunda seçtiði çok ileri mi?
Kendine hayrý yok, seni görü mü?
Dört yýlda sorarsýn, say deli gönül!

Tosun olmayýnca meydan dananýn,
Bu baþla çok olur dala konanýn,
Önemli mi kýrký çýkmýþ ananýn?
Ýyice sararsýn, giy deli gönül!

Hasta sýrasýnda bükülüp belden,
Ýçinden kýzarsýn ekilip elden,
Cezaný bulursun susmayan dilden,
Her seçim verirsin oy deli gönül!

Evlatlar ayrýlýr, iþine gider.
Aklýna gelirse, bir selâm eder.
Elinden varýný almayý güder.
Tabuta girersin soy deli gönül!

Koþuþur gelirler, salâ duyanlar.
Sýcak suyu döker, son an yuyanlar.
Çok hýzlý örterler, kabre koyanlar.
Hesabý ararsýn, duy deli gönül!

Torunlarýn görse, omuzdan inmez.
Ýþi düþmeyenler, yönünü dönmez.
Dursunî sanma ha, ocaðým sönmez.
Zinciri kýrarsýn fay deli gönül!

Dursun Yeþil –2008

Sosyal Medyada Paylaşın: