HAYAT İŞTE

Demin bana, dede dedi bir çocuk,
Demek, hazan mevsiminde baðýmýz.
Ya nerde yakamdaki mavi boncuk,
Geçti desene, nazarlýk çaðýmýz.
Mevsim yaz, ne bu? Sýrtýmdaki gocuk.

Hani parýldayan þavkýn, ay dede,
Ekmeði çalan martýlar da kayýp,
Göremedim yakamozu denizde,
Üþüttü samyeli, ne kadar ayýp,
Ýlaç çare olur mu? Böyle derde.

Kýlavuzum aha þu baston oldu,
Dizler, söverek çýktý merdiveni.
Kýsacýk yolda kalp týkandý kaldý.
Titrek elimden düþen eldiveni,
Sisli gözlerim, hayret! Nasýl buldu.

Ya eski ben, kurþun atan düþmana,
Þu tabuttan korkan adam, ben miyim?
Ey ayna! Kim bu adam? Söyle bana,
Ne kadar da deðiþtin, ey benliðim,
Demek, böyle yenik düþtük zamana.

Aðýrlýðý yok, oturduðum yerin,
Çocuklar da dinlemiyor sözümü,
Torunlar yüz çevirdi kucak serin,
Kirpikler teselli etmez gözümü,
Mevzumuz, bu kadar hazin ve derin.

Elbet düþecektir birgün bu yaprak,
O yakasýz gömleði giyeceðim.
Düðme yok, uçlarýndan baðlayarak,
Ve sonsuzluða doðru gideceðim,
Geriye bakarak ve aðlayarak.

Fatih Coþgun 03.02.2014

Sosyal Medyada Paylaşın: