Üþüyorum Anne üstüm baþým kan öylesine iðrenç bir el tenimde ki caným acýmýyor Anne acýyan yerim yüreðim
nefes alýp verirken ne acýlar iþledi her bir hücreme düþürdü beni nefsinin pisliðine kurtulamýyorum elinden düþtüm yere inliye inliye gücüm kalmadý Anne
yetmedi ellerime dayadý kör býçaðý o soysuz akýttýkca kanýmý ben üþüdüm kaným illiklerimde sesimin soluðu kesilmek üzere
Anne ölümümün eceli ne kötü bir görsen insan diye tûkürmezsin yüzüne bilirim býrakmazsýn yanýna býrakmada Anne
ne bu gözleri arkasýnda cinsel organlarý olan þerefsizlerin nede bu rezilliðe göz yumup Onlarý haklý çýkaran soysuz adaleti affetme ben ilk deðilim Anne olmicamda sesiz kalma olurmu diren bizim için susmaki acýmýz bir nebze olsada hafiflesin ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrimkaya~ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.