Kaldýr baþýný yavrum, Utanma! Utanmayý unutanlar utansýn. Yanarken tepelerinde bin mumluk ýþýk, Görmeyenler gözleri açýkken, El yordamýyla gidenler. Sönmüþ kandiller gibi yürekleri kapkara, Ruhlarý matlaþmýþ sevgisizlikten. Gözlerine bir is perdesi çekmiþ ki para, Sanki götürecek mezara…
Seni çocuðum, seni Görmeyenler utansýn! Kaldýr baþýný utanma, Utanmayacaksýn! Bir bilsen gözlerindeki aydýnlýðý, Ellerinde umut tomurcuklarý, Yüreðinde ateþle Sen güneþten de sýcaksýn.
Uzat; ver elini bana, Ýçimde çalkalanýyor deniz. Sen benim geleceðe çizdiðim iz, Güzelliðe ektiðim Tohum, Boy vereceksin bir gün, biliyorum… Þimdi büyük sandýðýn, Bakýþýyla utandýðýn bir sürü cücenin Atlayacaksýn bir adýmda üzerlerinden. Elimi Tut! Sen de diðerine uzat elini, sýkýca tut. Unutma, bir hiçtir Haksýzlýða susan dil, Doðruyu duymayan kulak, Gerçeði görmeyen göz. Sen insansýn, tertemiz. Ver elini bana, içimde çalkalanýyor deniz. Sen, Sen benim geleceðe çizdiðim iz…
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.