Öyle derindi ki gözlerin yýllar geçti çýkamadým içinden Hem maviyi, hem yeþili, hem elayý barýndýrýrdý Ben adanmýþým o gözlere, ölünceye kadar ta ki. Öyle manalýydý ki gözlerin, benim diyeni kandýrýrdý. Uçsuz bucaksýz bir deniz, pýrýl pýrýl bir gök yüzüydü sanki. Öyle aydýnlýktý ki gözlerin, yýldýzlarý kýskandýrýrdý. Ýlk görüþte vurulmuþtum, gök yerdeydi o an ki...
Seneler akýp gitti, vahþi otlar bürüdü her yaný Artýk sustu o gözler, gölgeler düþtü yedi rengine. Kuduran fýrtýnalar yarattýn, ay ýþýðýnda. Deniz sustu, Gök sustu, Yýldýzlar sustu. Ýki yürek kan kustu. Dünya kulak kesildi halimize ve aðlýyorum...
Ne topraðýn buram buram kokan çiçekleri, Ne uður böcekleri, Ne denizin yosun kokusu, ne martýlar yok artýk. Bir tas göz yaþý hayat, dolup dolup boþalan. Dolunayýn güler yüzü küsmüþ. Þarkýlar, türküler kan aðlýyor. Alaca karanlýk keyifle izliyor beni, Onun istediði matem havasý zaten. Hiç hava kararmazdý gözlerine bakarken...
Gölgeler arasýnda çýrýlçýplak soyunurken gün. Sana vermek umuduyla birer birer kopardým, Bahçemdeki çiçekleri. Yaðmurun acelesi yok, Yarýþmak istemiyor benimle. Yazýlacak bir sürü þiir var sýrada bekleyen. Dalgýn bakýþlarla süzüyorum dünyayý. Her þafaktan sonra güneþ pencereme çarptýðýnda, Biliyorum ki bugünde yoksun. Günlerdir açýlmayan o pencere toz tuttu, Ve Tanrý beni yine unuttu...
Þiir ve Yorum Mehmet Fikret ÜNALAN Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.