kafiyeli Hayal

ömrünü dudaklarýma sür
gözlerini kaparsan duyarsýn söylediklerimi
anlarsan eðer bana da anlat
kalbimden ne istiyor hayat

durduramýyorum sayýklamamý
terliyor harflerim
yangýnlardan yapýlmýþ þiirlerim eteklerime saklanýyor
bitirmemiþken henüz çocukluðum elma þekerini

düþlerini eklem aðrýlarýnda saklayan kadýnlara
sabah serinliði gibi dokunuþlar sunan adamlara
’kahraman’ denilirmiþ, bunu öðretmen lazým
masallara tekrar inanýrsam hatýrlarým
evet, o renk hala gökyüzünde
bir tutam yaþam gayreti
herkesin yaþayacaðý kadar aþk
anlayabildiðimiz kadar hayat
seçebildiðimiz kadar þarký
duyurabildiðimiz kadar sesimiz olsun
herkes gibi olalým
farklýlýk kederdir
kalplerden çýkan o tatlý/ekþi dumana
kaldýrabildiðinden fazla sorumluluk yüklememeli
perdeyi açýp güneþe merhaba demek için
yaðmursuz günü beklemek çýkarcýlarýn mesleðidir
ama mutlaka bir baþkalýðýmýz olsun diyorsan
duvara yapýþmýþ çýðlýklarýmýzý
memleketin zehirli dilinde heba olmuþ ýslýklarýmýzý
kuþlarý çýltýrtan kepaze tarihten isimlerimizi toplayabiliriz
ve yepyeni bir dinginlik yaratabiliriz

bu yüzden sana baktýkça ben
içimde çiçeklenen varoluþu severim
ah bilemezsin bu ahengin nasýl bir servet olduðunu


birbirini tamamlayan kafiyeler gibiyiz
mýsra sonlarýnda olmamýz öyle güzel

ayný þiirde sabahlamak var aklýmda

yýllarca

ardýndan her ömrün sonunda olan uykuya dalarýz...










Sosyal Medyada Paylaşın: