dostluk’tan söz açýldýðýnda , mangalda kül býrakmayanlar , bu þiiri de okumadan ,
lütfen sayfayý deðiþtirsinler ... bu þiir , sýradan insanlar için , mükemmel’ ler için deðil ...
sen miydin o
bir zamanlar güvendiðim dost
ýþýðýyla aydýnlattýðým
kuytu kuyularýmýn derin yaralarýný
ellerimi ýsýttýðým
ayaz kýþlarýn en üþüten zamanlarýnda
yürek sýcaklýðýyla
bir anne þefkati bulurcasýna
dertlerimi yorgan yaptýðým gecelerde
dindirdiðim acýyan yanlarýný can kesiklerimin
o sen miydin
merhem yaptýðým nice vefasýz dost yaralarýna
zamanýn kum saatinde biten o en son kum tanesi
tükenmiþ saatleriz artýk biz
artýk musallada dahi bulunmaz izlerimiz
yak þimdi !
küllerini savur rüzgarlara
o dostluðun anýlarý kalmasýn gelecek zamanlara
sen baþka dostlar bul kendine
yeniden güvenmeyi
sevmeyi
saygý duyabilmeyi
üzmemeyi
kýrmamayý
incitmemeyi öðrenin birlikte
ben nedensizce nefretleri öðrenemedim
sevdim tüm insanlarý
incitmeye kýyamadým en incitildiðim zamanlarda bile
belki hata bendeydi
belki de zaman böyleydi
zamansýzdý her þeyim
dostluðun belki de kendi içimde yarattýðým bir düþ’tü
zamana direnemeyen bir yaprak’tý
ayaz bir kýþta kurumuþ nicesi gibi
dalýndan düþtü
þimdi düþünüyorum da
o dost
o dostluk güzeldi diyorum kendimce
keþke anlamsýz kin ve nefretlere kurban edilmese
deðeri gerçekten bilinseydi
benim için bir zamanlar
bu gün ve yarýn
dostluk sevgilerle güzel di
her þey gibi …
Mert YÝÐÝTCAN
09 . 02 . 2015
istanbul