baþucumda ömür boyu bir ýþýk
nasýl oynamak istiyorsak öyle oynuyoruz sahnede
herkes küçük
bütün sýrlarý büyük istasyonlarýn oysa
sýrtýna yüklenmiþ ayrýlýðýn vebalini taþýr vagonlar
gölgesine borçlu bir öpüþ dahi
çekmez örselendikçe dudaklarý
karanlýða tutulan el fenerinin düþlerinde
sarýlýp uyumak var mýydý sabahlara dek
kim bilir
beni anlamýyorlar
herkes bir yerlerde bir þeyler konuþurken
kötü niþancý ýskaladýðý hedefi için nehirlere meydan okuyor
göller suskun
denizler ürkek
inceliklerinde gizlenen her güzellik gibi
çýktýk kabuðumuzdan
üstümüzde bir kehanet
çok dinledik bu hikayeleri
ilkbahar kadýnlarý caddelerde
küfür pek yakýþmaz bizim sokaklara
yüzyýllarýn sandýklarýnda saklý med cezirleri
ay,dolunay
içimde birini öldürmeye teþebbüs edip
vaz geçiyorum sonra
bir bir fes ediyorum düþündüklerimi
içindeki nefreti yumuþatmadýkça
boþanmaya devam eder yapraklar ömürden
ihtiraslý bir günün melodisinde
iltihaplýdýr notalar
kimse gülmüyor vurulmuþ bedenleri gördükçe
kimsecikler bilmiyor
bana bakan gözlerini
baþ ucumda kilitli çaðrýlarým
gözlerim acýyor