Ben Özgürlüğüm

özlemin narýna dokundum yine.
belki, suskunluðun benim.
aðrýyan canýn benim.
ve ben, kara bir bulutum belki;
mavi’ye özlem duyduðum.

aþým çalýndý,
suyum tükendi,
gömleðimin yakasýna kan bulaþtý.
pencereme gölge düþtü,
ama, umudumu yitirmedim yine.

bir avuç güneþ getirdim sana,
bir bardak özgürlük,
ve bir somun ekmek,
ve kör bir pencerenin ardýndasýn yine sen.
ve sen kör bir dünyasýn,
güneþ nerde bilmiyorsun.

sensizlik dünyanýn sonu deðil belki ama,
bütün yalnýzlýklar benim içim de biliyorum.
ve ben dün sende yaþayan bir adamdým.
bugün yalnýz bir söðüt aðacýyým.
kurumuþ göz yaþlarýný silmeye aciz.

ben çýplak,
ben aç,
ve ben ölümüne özlemim.
sessizce mýrýldanan türküyüm.
ben dicle’yim,
ben fýrat’ým,
ben mezopotamya’yým,
ve ben özgürlüðüm.
koynunda sakla beni.

ibrahim dalkýlýç

02/02/2014
22/30 izmir

Sosyal Medyada Paylaşın: