Bir hazân bahçesiydi, ömrümün baharlarý, Döküldü yaprak yaprak, sararan, düþen yýllar... Okþadým, sevdim tek tek, saçlarýmda karlarý, Uzadýkça uzadý, sana ermeyen yollar...
Gönlümde neden bilmem, çiçeklerim solmadý, Cývýldaþtý hep kuþlar, kalbime kin dolmadý. Seni sevene kadar, kimse yârim olmadý, Yürümekle bitmedi, ümit vermeyen yollar...
Her açýlan çiçekte, vardý sevdiðim yüzün, Gitmedi gözlerimden, yaz, kýþ, bahar ve güzün, Doldurdu yüreðimi, kapladý þimdi hüzün, Hasretini sýmsýký, sen diye sardý kollar...
Gel! Ne olur, artýk gel! Kalan ömrüm dolmadan, Sînende uyut beni, haydi, çok geç olmadan. Gel, gülüm, gel sevdiðim, ecel beni almadan, Aþk baðýma yaðmur ol, çiçeklensin þu dallar!
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.