Hep masum çocuk yuzuydum savaslarin ortasýnda kan gözyaþý sel olurdu baktigim her yerde oyuncaklarým hiç olmadý benim yada gülen bir yüzüm Mayýnlar bombalar altýnda geçirdim Çocukluðumun en güzel günlerini birgun gördüm annemi kanlar içindeydi unutamiyorum öptüm buz gibiydi saçlarý daðýlmýþ ti elimi yüzüne koydum gözleri açýktý ben ne bilirdim o zaman ölümü sonra bir polis kolumdan tutup kendine çekti beni annem anne diye aðladým býrakma beni elini tuttum sonra o polis dediki aðlama kýzým annen artýk melek oldu dedim beni duyamaz mi göremez mi melek ne demek polis amca annemi istiyorum diye aðladým sonra aradan yýllar geçti ben yetim hanede kaldim beni bir aileye verdiler onlarda beni çok sevdiler ama hiç kimse annem gibi kokmuyor du geceleri ruyalarima giderdi gözleri yýllarca unutmadým ve bugün benim en mutlu günüm annem yanýmda yok okadar isterdim ki beni beyazlar içinde görmesini sonra gökyüzüne baktým annem oradaydý ve anladým ki analar olse bile yürekleri hep bizimle nezaman annemi özledim elimi soluma koyuyorum ve huzurla yasiyorum iyiki varsin annem ruhun bile yetiyor kýzýný mutlu etmeye ....ÞaiRiÇeM. ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
KeLeBeK EtKiSii Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.