Ne umutlar ektim gönül bahçeme
GÜL sanmýþtým dikeni bana kaldý!
Göz yaþlarým savruldukça içime
KÜL sanmýþtým yakaný bana kaldý!
Her bakýþým maziden gün aradý
Gözlerimi al kanlara buladý
Yüreðime acýmadan vuraný
EL sanmýþtým yakýný bana kaldý!
Dostum dedim dost baðýnda eðlendim
Düþmanlýðý ben dostumdan öðrendim
Selam versem hep kendimden iðrendim
KUL sanmýþtým yakýný bana kaldý!
Hayaldi umutlar hayaldi bahçe
Aklým bende kalmýþ gönlüm se düþte
Bastýðým yerleri bilseydim keþke
YOL sanmýþtým çökeni bana kaldý!
Sonra :
Umutlar ekildikçe bu gönül bahçesine,
Yollarým diken oldu,dokuzuncu sokakta!
Yedi yýlda bin hüsran takýlýnca peþime,
Yýllarým diken oldu,dokuzuncu sokakta!
Elden bir þey gelmedi dikenlerin içinde
Hangi yana döndüysem,gül yok diken içinde
Gönlümün ýzdýrabý tarifsiz bir biçimde
Gözlerim hep yaþ doldu,dokuzuncu sokakta!
Gözlerdeki bu yaþlar inince yüreðime,
Gönül çok hesap sordu,artýk kendi kendine.
Vurdular acýmadan bükülmez bileðime
Umutlar bir bir soldu,dokuzuncu sokakta!
Maziyi düþünsem boþ,bu günse dünden sarhoþ
Bir çýkmazýn içinde,ister dolan ister koþ,
Yüreðim bundan böyle,çok karanlýk çok da loþ
Yanlýþý doðru bildi,dokuzuncu sokakta!
Yanlýþý doðru bildi,dokuzuncu sokakta..!
M. Levent ÖZGEÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.