Ah yüreðimin ’sen’ kelamý.
seni yazmanýn vakti geldiðinde
ucu yanýk bir kalem hükmediyor, ellerime
ve ne zaman kelimelerle buluþsam,
bir daða çarpar gibi çarpar durur yüreðim
Ah ‘yüreðimin dinmeyen’ ahý
ah üryan günahým...
Habersizce çekip gittin ya benden
paramparça ahlar içinde kaldý duygularým!
-Ama boþ ver, sen aldýrma.
Çünkü takvimler söz verdiler bana
Teðet geçecekler yokluðunu
an be an saydýðým o yýl dönümünü
Yani demem o ki;
Yetim bir gülümse olmayacak yüzümde, senden miras
Her biten sevdanýn ardýndan
Saðanak saðanak yaðmayacak gözyaþlarým
Kafasý kopmuþ þiþeler barýndýrmayacaðým yanýmda
Birlikte buluþtuðumuz o otobüs duraklarýna da bakýp bakýp içlenmeyeceðim
Þimdi neredesin, ne haldesin diye düþünüp durmayacaðým
Yani yeniden demem o ki
Yavaþ yavaþ senden vazgeçeceðim
Ve lütfen baþýn sýkýþýnca da bana gelme
Yoksa bir sana küfür yaðdýrýrým birde olmayan aþkýna
Hoþça kal…