UNUTMAYI ÖĞRENEMEDİM..

O giderken gitme demiþtim..

Ýlla gidiceksen eðer benide götür yanýnda, kör bir kuyudayým beni burda böylece karanlýkta býrakma demiþtim..

Dinlemedi geride hiçbirþey birakmadan canýmdan can alarak öylece çekti gitti..

Arkasýndan gözü yaþlý baka kaldým..

Hergün baðýrdým, çaðýrdým, çýðlýklarýmý duymadý ve ya duydu da duymamýþ gibi yaptý..

Ben o karanlýktan ne acýlar çekerek çýkmayý öðrendim..

Kendi yarama kendim merhem olmayý, tekrar gülmeyi, gülebilmenin nasýl bir nimet olduðunu hissede hissede öðrendim..

Kýrýlan kalbimi tek baþýma onarmayý öðrendim..

Herþeyi sil baþtan öðrendim de tek birþeyi öðrenemedim..

Unutmayý, unutabilmeyi öðrenemedim..

Çok denedim ama ne gülüþünü unutabildim nede kahverengi bakýþýný..

Kusuruma bakma diger parçam ben seni unutabilmeyi öðrenemedim..
.
Hakan KARAKAN
Sosyal Medyada Paylaşın: