Yüreðim sessizliðe büründü yine
sabahýn ilk saatleriydi
uyandý gözlerim ezan sesine
eskilerden kalma bir sima beliri verdi perdeleri buðulanmýþ gözlerimde
irkildim birden
boþlukta buldum kendimi
aylardan zemheriydi
diþlerim kavgaya tutuþmuþ
üþüyü vermiþti ellerim
bedenim buzdan bir dað gibi
bir ara aynaya takýldý gözlerim
tanýyamadým kendimi
benzim solgun mecalsiz bir haldeydim
gözlerimde parlaklýðýn izleri silinmiþ
neler oluyor diye bana kapýldým telaþa
uyanmak istedim rüyadýr diye bu olanlardan
olmadý yine beceremedim korkunun salýndýðý o boþluktan sýyrýlmayý
onca sýkýntýnýn yaþandýðý anda evde bir kargaþa
sesleniyorum duymuyorlar beni oysa
aðlayýþlara býrakýyor salon kendini
kalkýp gitmek istiyorum yanlarýna meraktayým
kapýya bir araba yaklaþýyor
misafir geldi o belki duyar sesimi diyor cam kenarýndan baðýrýyorum
ama nafile
hazýrmý cenaze deniliyor
bir an þok oluyorum
kimdi ki bizim evde cenaze
dört metre kefen hazýrlanmýþ ellerinde
birde al yazma kýzýmýn elinde
cenaze kaldýrýlýyor benim ördüðüm battaniyenin içinde
durun diyorum o benim götürmeyin bir yere
simasý iliþiyor meftanýn gözlerime
olur þey deðil
kendimi buluyorum battaniyenin içinde
baðrýþlara isyanlara gebe kalýyor gözlerim
ardýndan bir sela
orhandan olma þerifeden doðma kader hakkýn rahmetine kavuþtu diye
inanamýyorum gerçektir diye
sanmýyorum kendimi kabuslar içinde
buz gibi demir parçasýnýn üzerine býrakýyorlar beni
tabutum yanýmda banyodan sonra konulacakmýþým ona
yýkýyorlar hocalar beni bir güzel ömrümde böylesi dualar eþliðinde hiç olmamýþtý
ben hala düþ içinde yol aldýðýmý sanýrken abdest sonrasý sarýlýyorum gelinlik yerine beyaz kefene
suskunluðum hala devam etmekte
bindiriliyorum cenaze arabasýna ben tabut içinde
üzeri yeþil eski yazýlý bir cübbe baþýma kýzýmýn elinde ki al yazmalý tülbentle çýkýyoruz uzun bir yola
arkamýzdan gelen onlarca araba defnetmek için beni kabire
sonunda varýyoruz duvarlarý soðuk içi sanki aðaçlardan bir türbe
diyorlar ki son durak
burasý ebediyete yolculuk
alýyorlar dört kolluyu enselerinin üzerine
çok yorgundum mecalsizdim
aðýrlýkta oldum amma
býrakýn diyorum yorduysam sizi
duyan olmuyor ki beni
devam ediyorlar yollarýna
taki mezarýmýn baþýnda veriyorlar mola
meftayý indirin kabre diyor hoca
dünyada hiç sahip olamadýðým yuvama
sonunda benide koyuyorlar soðuk mezara
ben hala hayal diyorum yaþadýklarýma
üzerimi örtüyorlar tahtalarla
kürek kürek atýlýyor toprak her yanýma
ne zaman ki hoca veriyor talkýmý o zaman anlýyorum yaþadýklarýmýn rüya olmadýðýný ANLADIM
Doðan her canlý ölümü elbet birgün tadacak ki bu kaçýnýlmaksýzýndýr.
Önemli olan insanýn hayýrlý ölümlerle can bulduðumuz topraða defnedilmesidir.
YAZAN:KADER OYUNCUSU
21/01/2015
ÝZMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.