Ogretmen hanım

Puslu bir sabahýn alaca karanlýðýnda,
Duyulduðunda tren düdüðü,
Ýstasyona geldik diye,
Ýnmek için sabýrsýzdý küçük yürekli.
Ýndi, koþarcasýna.

Kim miydi ?
Köyün, yeni gelecek olan öðretmeniydi.
Hani kývýrcýk saçlý, Atatürk gözlü,
Diplomasýndaki, güler yüzlü resimli,
Küçücük kýzýydý babasýnýn.
Serin sis zerreleri yapýþmýþtý yüzüne,
Oh çekti, Anadolu’m kokuyor dedi,
Tezek ne ki, bilmezdi.
Hani ilkelerindeki gibi,
“Anadolu’m, kýraç topraklarým”, dedi.

Okulun bahçesinde bekleþen,
Yarý yalýn ayak, yarý daðýnýk saçlý,
Çoðu ürkek, azý etlice,
Çocuklarýný gördü uzaktan.
“Günaydýn” dedi, yaklaþýnca,
“Hoþgelmiþen ogretmenim”
Cevabýný duyunca þaþýrdý,
Çocuklardan.

Yýllar sonra ilkeleri meyve vermiþti,
Mutluydu küçük kýzý, babasýnýn,
Saçlarý aðarmýþtý ama,
O ilk günkü çocuklarýnýn çocuklarý vardý,
Þimdi karþýsýnda,
Eskiden tozlu, þimdi asfalt olan bahçede.
Vedalaþýp gidecekti, yaþý geçmiþ diye,
Emekli mi olacaktý ne ?

“Günaydýn çocuklar” dedi,
Hep bir aðýzdan” saðoooool” dediler”,
Demek ki boþa aðarmamýþtý saçlar,
Demek ki boþa gelinmemiþti trenle,
Deme ki gitmek zordu artýk buralardan,
Silkindi sýzlayan dizlerinin üstünde, doðruldu,
Vedalaþamadý, diyemedi hoþçakalýn diye,
“Hadi sýnýflara çocuklarým” dedi,
Karþý daðýn, köyü gören tepesini iþaret ederek,
“Oraya gömersiniz beni çocuklarým” ,
Diyebildi.
Tren de küçük kýzý alamadan, geçti gitti.

Küçük kýzýn þerefineydi artýk,
Sabahlarý çalan tren düdükleri.


(Hoþgelmiþen ogretmenim yerine saðooool dedirtmek için yýllarýný verenlere hürmetlerimle)

Sosyal Medyada Paylaşın: