I.
Ve göðsünde yenibahar kokusuyla uyandýn
Akciðerinin üstünde
Ýki kanat gibi umut.
Ellerini tuttum.
Bu dedim
Ateþini düþürür þimdi.
(Umudun kokusu neydi?)
-Yüzüm kendine deðeni unutmasýn!-
Yedi gün üstümde taþýyarak gül suyunu
Göðü dolaþtým.
II.
Ýyi ki varsýnýz Onunla yaþadýðým anýlar.
Çünkü öldürerek dirilttiniz beni!
Yarým kalan her þeyi biraz daha yarým býrakarak...
Uyandým. Uyudum. Uyandým.
O þarký...
O ad...
III.
-Dilim kendi söylediðini unutmasýn!-
Sanki unutmak ayýpmýþ gibi
Ömür boyu kaldý bu yumru boðazýmda.
Sevinci
Ve iyi olan her þeyi kendimden eksilterek hatýrladým seni.
Düþtüm.
Kýrýldým.
Parçalandýkça azaldým.
Azaldýkça yenildim.
(Kendimi kendimden sökersem biter belki dedim.
Bilmiyorum... Öyle dedim.
O kadar acýyordu ki
Ancak bir þeyleri bir þeylerden sökersem biterdi bu.)
IV.
Ama sen
Benden eksilttiðini kendine katarak gittin.
Kuþ ölüleri üzerinde seyrelttiðim
Gözlerim...
-Gözlerim gördüðünü unutmasýn!-
kýyýdaki adam Ocak 2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.