onun adý suydu bulutta yaþýyordu o bulutu seviyordu bulut da onu Su, buluttu; bulut da suydu. Sevgiliydiler. Yürekliydiler. Su, “senden ayrýlmam” diyordu buluta. Bulut da “seni asla býrakmam” diyordu ona…
su ak paktý billurdu bulutsa kapkara dolu mu doluydu Bir gün dayanamadý aðladý bulut. Göz pýnarlarý kaynadý. O zaman damla oldu su, koptu yere aktý… Yerde toprak vardý. Suyu o da seviyordu. Kucak açtý ona; “gel” dedi, “sarýl bana. Yasla baþýný, yasla omzuma.” Suyun çaresi yoktu. Çünkü buluttan kopmuþtu. Sarýldý topraða, yasladý baþýný omzuna…
bulut çok doluydu susmak bilmiyordu yaðmur olmuþtu su dinmek bilmiyordu Su, yaðmur oldu yaðdý. Toprak, yar odu, onu içine aldý. Seviyordu ama sevgi çok aðýr, onu taþýyamadý. Sonunda karný çatladý. Su, taþtý topraktan. Bir yol buldu kendine, dere oldu aktý.
Su, sel oldu aktý. Ýlerde çukur vardý. Çukur da seviyordu suyu. “Gel” dedi ona, “gel dol bana. Dol da çok ol, çoðal sonra, göl ol. Sen vardýn gönlümde. Gönlüm hoþ olsun, nilüfer çiçekleri açsýn içinde…”
sel olmuþ akýyordu su önünde durulmuyordu Çukur, doldu göl oldu. Ceylanlar içti ondan, kandý. Ýçinde yeþil sazlar vardý, yosunlar vardý. Nilüferler çiçek açmýþtý. Ama suyun aklý buluttaydý. Ne yapsýn göl; dayanamadý, sonunda taþtý.
bir yol buldu kendine aktý gitti engine onu deniz de seviyordu gel dedi bana gir dedi koynuma
Bundan sonra gidecek yeri yoktu suyun. Gitti, girdi denizin koynuna. Ama mutsuzdu. Çünkü o, bulutu seviyordu…
kara bir gecenin sonuydu sabah olmuþtu güneþi gördü o zaman pýrýl pýrýl aydýnlatýyordu
Ses etti ona. Dil döktü, anlattý. Biraz da yalvardý. Bulut, hep aklýndaydý. Çünkü onsuz yaþayamazdý. Güneþ, suyu anlýyordu. Çünkü sevgiyi biliyordu. Sýcaklýk gönderdi yeryüzüne. Hava ýsýndý, toprak ýsýndý, göl ýsýndý…
buhar oldu su uçtu yükseklere bulut oldu yeniden kavuþtu sevdiðine
Rüzgâra raðmen…
Kýzýn adý suydu; sevdiðinin bulut…
Tevfik Tekmen 26/Kasým/2010/Lüleburgaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tevfik Tekmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.