GECENİN ZULMÜ

Rüzgar duyulmuyor artýk koruda,
Gece yorgun,bütün sesler uykuda

Zaman zaman düþen yapraðýn sesi,
Gelen son baharýn ilk teranesi.

Gece öyle sessiz,öyle durgunki,
Bir hece bin yanký verecek sanki

Fýrtýna öncesi sessizlik gibi,
Tedirgin bekleyiþ sarmýþ her yeri.

Kaybolmuþ,aþina olan ne varsa,
Bu aysýz gecenin karanlýðýnda.

Deniz kapkaranlýk,engin bir boþluk,
Tutmuþ nefesini,almýyor soluk.

Belkide yanýnda yorgun uzanan,
Korkuyor sahili uyandýrmaktan.

Uykusuz gözlerim olsa da açýk
Kapalýymýþ gibi,her yer karanlýk.

Ölmeden mezara gömülmüþ gibi,
Bir hisle doluyor,insanýn kalbi.

Kurtulmak için bu,siyah kabustan
Yüzünü düþündüm,ýþýklar saçan.

Bu korkunç geceyi aydýnlatacak,
Ruhuma bir nebze,ýþýk tutacak.

Gecenin içinden sanki o anda,
Güneþ gibi doðdun,hayal ufkuma.

Orhan Altýnbaþak




Sosyal Medyada Paylaşın: