Mektup

Ýzmir kokulu mektubun geldi,gözyaþlarýmý tutamiyorum,
Mavi þehirin havasýndan suyundan bahs etmiþsin,
Annemden babamdan haber istemiþsin,bilmiyorum,
Gül yüzlümden neden haber yok arkadaþým.

Gül yüzlünden haber versem üzüleceksin,
Belkide gül yüzlünün yüzüne tüküreceksin,
Söz ver bana buraya gelmeyeceksin,
Ozaman belki de gül yüzlünden haber beklersin,

Mektubun gelince kahr ettin yaralý gönlümü,
Üzüntüden göremiyorum artýk önümü,
Doðruyu yazacaksan yaz,yoksa göremesin yüzümü,
Gül yüzlümden neden haber yok söylermisin,

Þimdi doðrularý yazýyorum iyi dinle,
Burdan giderken baþkasýna verdin kendi elinle,
Çok üzüldü,kahr oldu,gördüm kendi gözümle,
Sen dönmeyince,gülyüzlün gitti yad ellere,

Senin kaleminden dökülenleri,sende okurmusun,
Bu nasýl muamamadýr arkadaþým,sonucunu bulurmusun,
Yoksa sen þaka edip benimi kuturtursun,
Gül yüzlüm nasýl gider yad ellere,

Dost doðruyu,lakin acýyý söyler bilirmisin,
Bilirimki þimdi sen sinirden týnaklarýnýda yersin,
Tktiri illahidir oldu bitti böþ ver gitsin,
Gül yüzlün çocuk anasý oldu yad ellere,

Can arkadaþým dayanamam gayri ben bu acýya,
Ýçimden sillah sýkmam geliyor,bu akýlsýz kafaya,
Gül dikensiz,ben gül yüzlümsüz neye yarar bu dünyaya,
Benden haber beklemeyin,dönmem artýk Bornovaya,

Yazan Mehmet Kýlýçel ve Erdal Bulut
1994
Sosyal Medyada Paylaşın: