ÇOCUK

çocuk...

camýn ardýndaki bahçeye..

elma aðaçlarýna,zerdâli

ve


erik aðaçlarýna...

dallarýn arasýndan görünen

meyve aðaçlarýna bakardý biteviye...

isteyenler,

ihtiyacý olanlar meyveleri yesin diye...



bir gün armut aðacýnýn üstündeyken

sarý, sulu yaz armutlarýndan yerken,

çýkageldi babaannesi...

inmesini istedi armut aðacýndan

çünkü o armutlar onun gözünde

deðildi armut..

maldý, paraydý..."bir yýllýk nafaakasý"

çocuk o günden sonra babaannesini

asla eskisi gibi sevemedi...

çocuðun da çocuðu oldu...

o da sevmedi babaanneyi.

bir gün

"giiiit" dedi

babaanne de gitti bir daha

dönülmeyecek yere...





çocuk

camýn ardýndaki bahçeye..

elma aðaçlarýna,zerdâli

ve

erik aðaçlarýna...

yýldýzlara bakardý heyecanlý bir merakla...

"yýldýzlardan sonra ne var?"

derdi..

annesi saçýný okþardý...

yýldýzlardan sonra melekler var ...

gülümserdi...

meleklerden sonrasýný sormazdý çocuk...

bazen sessizlik yeterlidir...



meleklere inanmasa bile...

Sosyal Medyada Paylaşın: