Kul, Umutla İnsanlaşır, Yoksa Nefse Adanır

Yar…
Söyleyemem
Duymaný hiç istemem
Senden böyle bir fedakârlýðý bekleyemem

Hayat
Dediðimiz dünya
Ne kumardýr, ne de bir oyundur
Kendini bilen için ne müstesna bir umuttur

Ýnsan
Her ne yaparsa
Nasýl bir tercih içinde bulunursa
Akýbeti arif olan için ortada, nafile oyalanma

Ýnsan
Hülyalar baharýnda
Düþler sahrasýnda ufkuyla yaþar
Lakin içinde bulunduðu þartlar birden yakalar

Ya kýsmet
Diyerek, tedbir ve aklý
Zan üzerine inþa ederek umut olmaz
Heva ve hevesler için umutlarda týrpanlanamaz

Kul
Rabbine bel baðlamalý
Onun “oku” emrini çok iyi anlamalý
Miskinlik ve zillet içinde umut dondurulmamalý

Ruh
Bilinçle anlam kazanýr
Bilinci kapalý molan için akýl ne iþe yarar
O an kalp sadece beyne kan pompalar, can yaþar

Evet,
Dertler illet olmamalý
Hata ve yanlýþlar için baht suçlanmamalý
Kul her tercihini yerinde düþünerek ibretle almalý

Bilinç
Ne kadar gizli bir derya
Her lahza sanki içinde birer muamma
Sosyal þartlar her ne kadar kaderin olsa da yýlma

Yürek
Gücüne inan ve iman et
Þevk ve muhabbetle ilme irfana iltica et
Her muhacir umutla insanlaþýr, yoksa nefse adanýr…

Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın: