Gözlerim....

Yine unutmuþ gözlerim uykuyu.
Uzaklara dalýp ayrýlýyorlar benden.
Belki biraz sevgi arýyorlar.
Belkide þevkate muhtaç kalmýþlar.

Bana þikayet ediyorlar yanlýðý.
Sýlanýn hasretini,yokluðunu ve özlemini.
Kadere isyan ediyorlar nafile olduðu halde.
Mahkum ediyorlar beni karanlýk bir dünyaya.


Iþýðým kararýyor benim geceleri.
Masum bir sancý sarýyor yüreðimi.
Olmayan sevgimde ayrýlýyor benden.
Bi ben kalýyom bide bana yabancý kendimlen.

Derdim artýyor,sevgin yok oluyor.
Kabuslarým çoglýyor ruyalarýmda.
Pusuda yatan kahpe kötülükler dolaþýyor.
Hayallerinde her gün dahada çoðalýyor.

Kalleþlikler sarmýþ etarafýmý bi diz boyu.
Izdýraplarým olmuþ zýndan derin bi kuyu.
Yok kimsem yanýmda saçlarýmý okþasýn,desin uyu.
Çözemedim beni çýkmaza iten þu duygumu.

Mehmet Kýlýçel
Sosyal Medyada Paylaşın: