KALEMİM VE BEN

Bugün pazar ve yüreðimde hüzün var.
Bir deniz kenarýn da elimde bir defter bir kalem,
Yaz diyorum dertli gönlüme yaz.
Aklýna geleni beynini kemireni,
Yüreðine gömdüðün tüm ölülerini yaz.
Savaþlarýný zaferlerini kaybolan yýllarýný,
Seve seve yaþamak isteyip de,
Öle öle yaþadýðýn senelerini yaz.

Kana kana içtiðin suyun nasýl zehir olduðunu yaz.
Düþe kalka çýktýðým yollarýn, dikenlerle dolu olduðunu yaz.
Yaz ki, akýp gitsin kaleminin mürekkebi.
Kaleminde ki özgürlüðünü savur dünyaya,
Ýnce ince yaz, sayfa sayfa yaz.
Söve söve küfrede küfrede yaz.

Yaz ki, yazmanýn laf kalabalýðý olmadýðýný anlasýnlar.
Yaz ki, yazarken de hala nefret püskürdüðünü anlasýnlar.
Yaz ki, göz altýndaki mor halkalarýn,
Madde baðýmlýsý olmadýðýný anlasýnlar.
Bilmeseler de sen yaz.

Yaz ki, hala parmaklarýnýn,
Kalem tutar halde olduðunu anlasýnlar.
Ve her þeye raðmen hala nefes almaya çalýþtýðýný anlasýnlar.
Bunu da anlamazlarsa,
En azýndan kendilerinin birer ölü olduðunu anlasýnlar.
Yaz ki, satýr satýr sevgiliye olan öfkeni anlasýnlar.
Sosyal Medyada Paylaşın: