BEN ARTIK SUSUYORUM

Ey Yâr,
Rabbim’den armaðansýn,
Kalbimin en ücra köþesinde
Kimseye söyleyemediðim yaramsýn.
Sürekli kanar durur,beni yakarsýn.
Ve ben yandýkça eriyorum bir mum misali;
Eridikçe daha çok sarýlýyorum sevdama,
Kol kanat geriyorum yaralarýma,
Ki bu acýlar teselli oluyor bana.
Gözyaþlarýmla birleþip usulca damlýyor yarama.
Evet zor,çok zor hem de...
Gözyaþlarýmý dýþa deðil de içe akýtmak,
Gün geçtikçe hasretinle yanmak...
Bilmiyorum,bilemiyorum ki sonunda kavuþur muyum sana?
Yýllarýn biriktirdiði o acý hasretle sarýlýr mýyým kollarýna?
Artýk kalemim bile durdu,bak yazamýyorum,
Gözyaþlarým sardý yüzümü,yanýyorum
Benim acým kelimelere sýðmýyor be sevgili
Ve ben...ben artýk susuyorum...




Sosyal Medyada Paylaşın: