Güneþ karanlýða doðduðunda; Gecenin mahremiyetine daldým. Koca kütleli yaðmurlar vardý. Neþter kadar keskin rüzgar. Ezan’ý kendisine okuyan Minareler, Nedensiz kalmýþ iki ayaklý düþünürler. Yalnýzlýðýna kýzgýn sýð deniz, Üzerine basýla basýla çatlayan taþ, Gelip geçen yolcularla dolu durak Bir kaç kedi, birde köpek. Daha bir çok þey, canlý ve cansýz... Ýþte tamda bu vakitler Kýsýk ve mahmur bakýþlý bir çift göz. Gördüðüm bütün aykýrýlýða, Aykýrý Ýlk kez iþittiðim bir Nida Aþk, aþk diye, bir biri peþi sýra Ýkra Dumaný tüter oldu kalbimin. Gözlerinden yüreðine bir yol çizdim. Yalnýz bana ait, benim bildiðim. Nutkumun tutulduðu zamansýz saat dilimim Korkuyla baþlayan bir serüven misali, korktum en baþýnda belki. Sonra baktým, uzun uzuna baktým. Besbelli sonu olmayan bir yol girdiðim Sevmek hudutsuzca, heybemdeki azýðým. Sen, sonsuz amelim, mihrabým Aþk’a adýný veren senmiydin ? Sosyal Medyada Paylaşın:
vahithakseven Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.