dingin ve aysýz bir gece
beyaz kelebekler uçuþurken ýþýk hüzmesinde
kanatsýz kelebekler uçamayýp düþerken
kiremitlere, duvar diplerine, çimensizliklere
güneþe doðru mu yaþasam; dal, budak uzayarak
derinlere mi dalsam; kök, damar salarak
ya da köse kalsam
suspus oturarak
gördün mü
felsefeyi, psikolojiyi, falaný, filaný
ve bu yaþta yaþarken kahrolasý yaþamý
ben, camýn berisinde tutsak
onlar gene özgür, alabildiðine
ah çocukluðum
düþtün ki içime
nasýl gitmesem þimdi geçmiþe…
hani, erik aðacýndan kýzaðým olsa gene
hani kýþ olsa
kar yaðmýþsa
derin
dize kadar, bele kadar
çok derin
ve soðuksa hava
çok soðuk
hani çatlamýþ ellerimde tek parmaklý eldiven
hani lastik pabuçlarým delik, çoraplarým ýslanmýþsa
ceketim yýrtýk pýrtýk
fitilli pantolonum yamalý
paltom yoksa hani ve herkes yoksulsa
hani o günlerde ve köyümde
ay olsun yeter
hani ak dünyanýn ak düzünde
ve ay þavuklu beyaz bir gecede
bir kýzaðým olsa
kýrmýzý erik aðacýndan ve çok kayan
oturaðý da kara koyun postundan
kar yaðmýþ olsa ve soðuksa
ve küçük dere buz tutmuþsa
hani salsam kendimi kaysam
hani kayarken uçtuðumu sansam
koca daldan Koru Köye
pekmez haneden kýsýklý göle
yanýk tepeden, bükme üstünden, yükseklerden
çok yükseklerden alçak kesimlere
çukur yerlere
ta diplere
ve düþe kalka
ve bata çýka
ama
ulaþsam öylece, varabilsem özgürlüðe…
çoraplarým ýslak, ellerim üþümüþ, kan çanaðý gözlerim
baþýmda takkem ama buz tutmuþ kirpiklerim
yüzüm soðuk yanýðý
burnum kýzarmýþ, kulaklarým buz
dudaklarým çatlak
öksürerek ara sýra
kanayan yaralarý yalayarak
ve baðýra çýðýra
ve mutlu yüzlerle
ve türkülerle
hani aç açýna
ama çocukça oyunlara doymayarak…
“Kýþ mý gelmiþ? Kargalar gel demiþ, o da dinlemiþ. Çat kapý gelivermiþ…”
dingin ve aysýz bir gecede
beyaz kelebekler uçuþurken ýþýklar içinde
ve kanatsýz, uçamayýp düþerlerken
dam üstlerine, duvar diplerine, çimensizliklere
ve
ben camýn berisinde tutsak
onlar gene özgür, alabildiðine…
ah çocukluðum
bir kýzaðým olsa kýrmýzý erik aðacýndan ve çok kayan
ama kahrolasý yerde deðil, köyümde
gene kýþsa
kar yaðmýþsa
küçük dere buz tutmuþsa gene ve hava soðuksa
tek parmak eldivenim çatlamýþ ellerimde
burnum kýzarmýþ ya baþýmda anamýn ördüðü takke
öksüre öksüre
ruhum özgür ya
zayýfçýk bedenim çýlgýn gülüþlerde
ve ak dünyanýn bembeyaz düzünde
kaysam
koca dal yükseðinden ta beriye
uçsam
kanatsýz kelebekler gibi, pekmez haneden kýsýklý göle
yanýk tepeden þeytan dereye
batak çeþmeye
özgürlüðe…
“Ah çocukluðum, gene düþtün ya içime, bu en uzun gecede; alacaðýn olsun…”
Tevfik Tekmen. 21/Aralýk/2009 Lüleburgaz