KAR

Artýk puslu yanýyor sokaktaki lâmbalar
Titreyen yapraklarý kuþ, kanat sanýyorum
Akþamlar gibi yorgun üstüme iniyor kar
Bereket yürüdüðüm yollarý tanýyorum…

Kayýp düþmek korkusu benliðimi sarýyor
Ayaklarým üþüyor, gözlerim kararýyor
Boþta kalan ellerim girecek kol arýyor
“Hey gidi yýllar!” deyip gençliði anýyorum…

Böyle yokuþ deðildi düzdü eskiden yollar
Üþütmezdi insaný... Pamuktan, yündendi kar
Ya þimdiki karlarda ya da bende bir hâl var
Korkak adýmlarýma bakýp utanýyorum…

Ben yürürken arkamda kapanýverir izler
Attýðým her adýmda aralanýr dehlizler
Dehlizler ki ruhumda bilseniz neler gizler
Bilseniz þimdi niçin karla ýslanýyorum…

Ayazýn dokunsa da ihtiyar bedenime
Ýçimdeki yangýndan ateþ düþer tenime
Belki götürür diye baharda yitenime
Bu kardan alevlerin içinde yanýyorum…

Ahmet KÖKEN



Sosyal Medyada Paylaşın: