Ben anayým,
Çocuklarýmýn ve bütün çocuklarýn anasý.
Sevgi, sevgi diye atar yüreðim.
Zarar gelse kýlýna,
Týrnaðýna batsa diken,
Yüreðimden damlar kaný,
Acýsýný duyarým en erken.
Yaþlarý geçse de otuzu,
Ayýrmam yetimi, öksüzü,
Ayýrmam oðulu, kýzý.
Baðrýmdýr, sînemdir yerleri,
Mutluluklarýdýr hayatýmýn tadý, tuzu.
Ben kadýným,
Evim derim, erim derim,
Kaderim derim.
Bilirim yetinmeyi de,
Ne çýkar, soðan ekmek de yerim.
Bakmayýn ufak tefek oluþuma,
Yüklerim sýrtýma dünyanýn derdini,
Acýlara göðüs de gererim.
Bir mermer gibi olurum bazen,
Bin kere ölsem dertlerden,
Bin kere doðarým yeniden...
Taþtan zannederler bazen beni,
Oysa, çok incedir, çabuk kýrýlýr giderim.
Ben bir limaným,
Bin kucak açarým sýðýnanlara,
Bitmez yüreðimde yerim.
Bir olmuþ, iki olmuþ, on olmuþ, bin olmuþ,
Hepsine bulunur yer,
Yüreðimi bin bir göz ederim.
Ben insaným,
Severim, gülerim,
Gülmeyi severim.
Ama hep acýr yüreðim.
Yitip giderken Irak, inlerken çocuklar, analar,
Yok edilirken binlerce taze filiz,
Kan aðlarken Pakistan,
Kahrolurken Afganistan,
Yerle bir olurken dünya,
Nasýl huzurlu olur insan?
Dizilmez mi lokmalar boðazýna,
Göklere yükselirken âhlar, dualar, bin bir lisan...
(2006 Ýstanbul)
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.