Alýþmýþýz çocuðum kasaba hayatýna,
Büyük küçük herkesin hatýrýný sorarýz.
Kapýdan çýktýðýnda selam verecek insan
Gözüne baktýðýnda gülecek dost ararýz.
Alýþmýþýz çocuðum mahalle hayatýna,
Hasta bizim hastamýz, ölü bizim ölümüz,
Ayný güneþle açar, ayný rüzgârda solar
Ayrý ayrý bahçede yediveren gülümüz.
Yürekleri sarardý köylerde aþk alevi,
Büyüðe istisnasýz gösterilirdi saygý.
Küçükleri korumak her büyüðün görevi,
Ve yanlýþa düþenden herkes duyardý kaygý.
Manevi deðerlerden koparmýþ büyük þehir.
Sorsan hepsi medeni, sorsan her biri çaðdaþ,
Tabiat ters yüz olmuþ, tersine akar nehir,
Her taraf da bir telaþ, ne kol kalmýþ ne de baþ.
Ne büyüðe saygý var, ne küçüðe sevgi var
Zaman o zaman deðil, herkes baþka havada
Ýnsaný esir almýþ para denen anahtar
Herkes kendi rýzkýný piþiriyor tavada.
Yavuz hýrsýz baðýrýr, “Ben haram yemiyorum!”
Yalan konuþmak moda, hepsi çürük karakter.
Yapýlan haksýzlýða boyun eð demiyorum
Baþkasýnýn hakkýna saygý göstersen yeter.
Milletin efendisi bir zamanlar biz idik
Þimdi selam verdiðin yerden kovulur olduk
Hakkýmýzý ararken arandýk didik didik
Copla, tekmeyle, sözle bizler dövülür olduk
Coþari der ki evlat! Özde bir þeyler noksan.
Ýnsansýn, Müslümansýn, helal süt emmiþsiniz
Bu mudur medeniyet, bu mudur çaðdaþ insan
Manevi deðerleri mezara gömmüþsünüz
Ýbrahim COÞAR[ /iceri ]
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.