ve vuslata yelken açtý düþlerim karýþýk bir coðrafyanýn hayata acý ekilmiþ merkezinde kendi iç çekmelerimi yaþýyorum
ürkme sevgili… bu gördüðün adam, benim iþte
baðýþla… ne misket yuvarlayacak çocukluðum ne de masallar okunan uykularým olmadý… bu yüzden dudaklarýmýn kýyýsýnda ölü gülüþlerim ve bu yüzden beklentilerini karþýlayamaz belki sözlerim
ki, acýlar yurdu ana kucaðým yadýrgayarak bakma öyle… yüz hatlarýmda duran derin izler geçmiþten baba yadigarý anlatamam, anlayamazsýn çekinceli bakýþlarýmda duran tedirginliði
yýllar sonrasýna… ertelenen beklentilerde aktý zaman ve öðrendim ki… kendi acýlarýnýn baþ kahramýný oluyor insan
haydi þimdi git… yüreðimin kýyýsýnda ölürken reyhanlar göz kapaklarýmda intihar ipi bir salýncaðý tutar gibi tutunuyorken hayata bu yükü daha ne kadar taþýyacaklar?
git sevgili… yoksa, incinirsin diye yüreðim çatlayacak…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Semihhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.