Bir öykünün ’mýsra’sýndaydý AÞK Yüreðimin kaný’ydý mürekkep olan Satýrlarýma sevgiyle baþlarken.. Hüzünle son buluyordu umutlar Seni yücelttikçe küçülüyordum hep Ve seni sevdikçe, ummalý bir kaçýþ içinde.. Kalemlerimi kýrýyordun ardýn sýra bakmadan Çok sonra farkettim ki.... Ýnsan’ýn kendisini sevmekmiþ AÞK! Ve seni dün gibi severek... Yarýnlarýný bekliyorum diyebilmekmiþ AÞK.