daha doðuþtan kara kundaklarla belemiþ hayat beni en iyi tanýyan benim kenarda unutulmuþ kuytularý gözlerim o yüzden sürmenin en koyusu maviyi sorma bana görmedim ki özleyeyim baktýðým her yer siyahýn dalgalý haresi oynaþýr hayatýmýn duvarlarýnda arada parmaklarýma bulaþan kýrmýzý kalpler çizerim üzerine oklarý hep beni hedef alan.
çýkmaz sokaklarýn birinde bulmuþtum seni üstün baþýn yalnýzlýk kokuyordu büyüdükçe yýrtýlan kenarlarý sarkan dilinde özlem hamuru.
gece ayazýna bulaþan ellerim aþkýn ateþiyle kömürleþmiþ ellerinden tutup kaldýrdý bakýþýn bakýþýma gömülürken asýl sevdanýn karasýný içime çizeceðini nereden bilebilirdim.
sorma artýk beni baðrýmda biriken taþlarý beni vuran gözlerine sektirmekten yoruldum güçsüz bir karýnca gibi kendime yetecek kadar sevgi biriktiriyorum yuvama kaybettiðim baharýma çýkar mýyým bilinmez.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.