Kapkara bulutlarla köpürüp savruluyor,
Yüce daðlardan esen, uðuldayan fýrtýna...
Tutmuþ saçým, ensemden, yüreðim kavruluyor,
Tüm öfke, gazâbýný sarývermiþ sýrtýna...
Görünmeyen elleri, alev gibi dili var,
Boyumu aþmýþ, çýlgýn sular gibi seli var,
Kalbimi pençe pençe tutmuþ, sýkan eli var,
Sanki isyân ediyor, küsüvermiþ bahtýna...
Yakýþmaz bunca öfke, ne sultâna,ne beye,
Neden bunca ýstýrap, anlatamam kimseye,
Toplayýp kederimi, üfleyeceðim ney’e,
Sanki boyun eðiyor, öfkesiyle aht’ýna...
Duymaz mý sözlerimden, derin acý, ýstýrap,
Görmez mi gözlerimde keder, hâlim pek harâp,
Merhem ol bu acýya, sana el açtým Yarab!
Yýkýp gönül sarayým, oturacak tahtýna...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.