Unutma ki bu dünya yalnýz geçici bir han. Her gelen aldanýyor, birazda sen oyalan. Ýster isen ebedi, sonsuz mutlu bir hayat. Ölümden beter olan gaflet uykundan uyan.
Uðraþama baþkasýyla, dururken zalim nefsin. Hiç bir kimseye deðil, sen nefsine kefilsin. Nefsini yenmek için, nerede azmin heyhat. Kendini bir þey sanan, nefse uyan zelilsin.
Rüzgar poyraza döndü, her þeyi deviriyor, Önüne katý vermiþ, girdaba sürüklüyor. Þikayet etme sakýn, senindir tüm kabahat. Uyanda kendine gel, son þansýn tükeniyor.
Ýthamlar nefsimedir, alýnmasýn hiç kimse. Kahraman ona derler, zalim nefsi yenerse. Ýnsanlýðý yok eder, tembellik, lezzet, rahat Helal, haram demeden, ele geleni yerse.
Ateþ bacayý sardý, hakimdir kahýr zulüm. Azrail kol geziyor, her köþede bin ölüm. Bu nasýl bir musibet, arþa yükselir elem. Tükendi tahammülüm, kýrýlsýn artýk kalem.
Necdet EREM 26/12/2014 Sosyal Medyada Paylaşın:
Necdet EREM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.