OYSA!...

Saat, sabahýn beþi,
Yaðmur, söndüremiyor
Ýçimdeki ateþi..

Kimbilir þimdi sen,
Kaçýncý günahýn koynunda,
Kaçýncý yalanla meþk ederken,
Ben, öksüz bir çocuðun,
Hüznüyle bekliyorum güneþi...

Oysa ne çok sevmiþtim, sevgili seni,
Ve sen, ne çok aþýktýn bana...
Acýlar yaklaþtýrdýkça bizi birbirimize,
Kendimizden,
Nasýlda uzaklaþmýþtýk...
Sen bende seni görmeye baþlamýþtýn,
Ben, sende beni...
Belki de ilk defa, kendimizi,
Birbirimizin gözlerinde tanýmýþtýk.

Yoksa, kendimize miydi sevdamýz?..
Bu yüzden mi kýrmýþtýk birbirimizi?..
Bu yüzden mi, meze yapmýþtýk,
Sevgimize öfkemizi?..

Neden sevgili?..,
Neden çözemiyorduk,
Yüreðimize atýlan düðümleri?..
Hangi kural, hangi yasa,
Hangi yasaktý,
Mutluluðu bizden uzaklaþtýran?..
Hangi yalan, hangi yanlýþtý,
Bizi kendimize bile yabancýlaþtýran?..

HÜLYA ÞENKUL




Sosyal Medyada Paylaşın: