bozkýrda açan , çiçekler gibiyim seni gördüm düþümde aþkýndan divaneyim sallanýyorum leylinde ayýn yýldýzýn yýldýzlar gece ve ben bu gecem de zifiri karanlýk çam aðaçlarýnýn parýldayan iðneleri batýyor döþüme oysa doðduðumda beyaz kanatlarým vardý kabuslar alkarýsý koynumda diken þimdi çayýrlarýn buðusu efkarýmý kederimi örtmüyor simyacýlar çare üretmiyor yalnýzlýðýma perdenin arkasýndaki yýldýzlar baðrýma hüzün beliyor gecenin koynunda bir revân ben üþüyorum çayýrlarýn buðusunda þubat ayazý tenim çið tutmuþ elim yüzüm
solumda idamlýk sehpam
giotine verilmiþ kipriklerim dökülüyor kývýlcýmlar avuç ayalarýma nar taneleri oluyor dudaklarýma atýlacak son tekmeyi hayýn geceden beklerim . ölüm nedir ki ? ha bu gün ha sonra sonrasý son dileðim eline el kokusu deðmesin
cam kýrýklarý üzerinde yürürüm can kýrýðý düþsede firak/ýma razýyým bozkýrda açan çiçekler gibiyim , gecenin koynunda hep bir hiçim......./
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur🕊 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.