KÖPRÜ

Anne ve baba,
Küçücük yüreði,
Hayata baðlayan.
Bir köprünün,
Ýki ayaðý gibi.

Kýrýlmýþtý birisi,
Acý damlýyordu çocuðun yüreðinden.
Babasýný son gördüðünden beri,
Çok zaman geçmiþti üzerinden.
Oysa farkýnda bile deðildi baba.

Hissettirmek istemese de,
Annesi de biliyordu,
Evladýnýn acýsýný,
Ama o da susuyordu.
Ne söylese yarasý kanayacaktý biliyordu.

Beklediði gün gelmiþti,
Yaralý yüreðine su serpilmiþti.
Kanat çýrparak gitti.
Az zamanda, çok þey paylaþmak istedi.
Baktý babasýnýn gözlerine.


Hal hatýr sordular birbirlerine,
Çocuðun gözü iliþti hediye paketine,
Sormaya fýrsat kalmadan ,
Babasý girdi hemen söze,
‘’Kendime aldým’’ beðendin mi sende?

Zaman dolmuþtu,
Vedalaþtýlar yine.
Çocuk söyleyemedi annesine.
Çýðlýk çýðlýða sustu ikisi de,
Sýmsýký sarýldýlar birbirlerine.

O, söyleyemese de,
Anne yüreði, hissetmiþti,
Evladýnýn sarýlýþýn dan bile.
Gözyaþlarý aktý içine delice.
Daha sýký sarýldý evladýna,
Ben buradayým dercesine.

Sevda KARA
25.12.2014



Sosyal Medyada Paylaşın: