Yaşamayı unuttum
Yol kenarýna saçýlmýþým.
Yetim bir çocuk gibi.
Saçlarý rüzgardan daðýlmýþ bir çocuðun,
Elleriyle okþadým.
Mayýn döþenmiþ topraklarý.
Ve coðrafyasý müebbet almýþ bir çiçeðin,
Karanlýklarýný omzuna yasladým baþýmý.
Bir sabah doðsan,
Güneþin ilk ýþýklarýyla.
Kulaðýný diclenin uðuldayan sesine versen,
Özlemi, özgürlüðü birbirine karýþtýrsan,
Ve sevsen,
Yetim bir çocuðu.
Ve baþýný okþasan,
Ve ellerinden tutsan,
Yalnýzlýðýna ortak olsan,
Acýlarýný sahiplensen,
Ve bir annenin çýðlýklarý olsan.
Boðulurcasýna, ölürcesine sussan.
Ölümlü bir dünyadýr burasý gülüm.
Ne yaþadýklarýný geri getirebilirsin,
Ne de keþkelerini.
Ya varlýðýný doðruluða emanet edersin,
Ya da yalanlarla boðulursun.
Bu iþin keþkesi yok gülüm.
Hiç sevdin mi ?
Bir çiçeði,
Ama solmuþ, kurumuþ ve yaprak dökmüþ bir çiçeði.
Gözyaþlarýn kuruyuncaya kadar,
Yaþamasý için aðladýn mý ?
Aðladýn mý gülüm.
Ben bir defa aðladým.
Ve o günden sonra,
Yaþamayý unuttum gülüm.
Yaþamayý unuttum.
Ýbrahim Dalkýlýç
24/12/2014
izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.