KARANLIKLARDAN AYDINLIĞA
Abdullah bin Revaha’ya... atýldýðýmda dünya karanlýk bir geceydi
-yalnýzlýðým ne vakit geçti elime-
yýldýzlar vardý serin göðümde
bilmiyordum adým nedir, marifetim ne?
bir ses iþittim gizlice:
-insan pek zalimdir ve kapar gözlerini
korkuyordum kainat dönüyordu fikrimde
gözlerim karanlýðý daðýtsýn diye açtým
kelebeðim seni kurtaracaðým bu karanlýklardan
ama ölüyorsun diye de mahzun deðilim
sen sabahýný bul, sonsuzluk diyarýný gez!
öyle bir sabahki bu, ayrýlýðý bilmez
yüzün gülsün adem yok kelebeðim!
yaratan yarattýðýný zay’etmez...
sözlerim karanlýðýný daðýtsýn diye saçtým
atýldýðýmda dünya karanlýk bir geceydi
henüz ben açar açmaz gözlerimi
sabah tüm sevinciyle artýk benimdi
elemlerim, korkularým benden deðildi
çiçeklerim bahçemde nihayet yeþerdi
kainat bana þekerlerinden verdi
yürüdüm gökkuþaðýnýn üzerinde göðe
yükselen ruhuma mukaddes bir can geldi.
yüzlerin karanlýðýný aðartsýn diye geldi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.