BENİM HAYATIM

aylardan temmuz günlerden cuma
garip bir semtin bahtý karalý çocugu
dünyaya gelmiþ
o daha dogmadan kaderi aglarýný örmüþ
bekliyordu
kaderini o yazmýyordu ama
malesef
hayat denilen bu tiyatronun
baþ rol oyuncusuydu
herþeyden bi haber günler geçiyor
bir yaþýna adým atýyordu
önünde duran uzun yýllarýn
neler getirecegini bilmiyordu
derken günler aylarý aylar yýllarý kovaladý
üzerine giyecegi ikinci bir elbisesi bile yoktu
ve yýl 1992 okul yolunda ilk adýmý atacaktý
körpe yüreginde küçücük dünyasýnda
herþey o kadar masumduki
arkadaþlarý koþup oynarken o hep susardý
uzaklara dalardý gözleri
bazen içi dolar sebepsiz aglardý
hayatý yavaþ yavaþ tanýmaya baþlamýþ
zenginler ve fakirler kavramý
ögrendigi en önemli ders olmuþtu
ve dünyasýna dogan güneþ
yavaþ yavaþ sönmeye baþlamýþtý
yine günler aylarý aylar yýllarý kovalamýþ
küçük çocuk artýk genç olmuþ ve liseye baþlamýþtý
hayatýn ona katmýþ oldugu acýmasýzlýklar
yüzünde parlýyor ve o hiç gülmüyordu
günlerden bir gün yüzünde buruk bir tebessümle
dolanýyor evede geç geliyordu
sabahlarý aynanýn karþýsýna geçip süsleniyor
erkenden okul yolunu tutuyordu
çünki ilk defa aþýk oluyordu
onu nezaman görse gözleri gülüyor herþeyi unutuyordu
ve bir gün yine erkenden çýkýp okula gelmiþ bekliyordu
ama bir kalabalýk beliriyordu olanlara anlam veremiyor
ordan geçenlere soruyordu
ne oldu ne oldu lütfen söyleyin
yukarý yolda trafik kazasý olmuþ dedi bitanesi
ve elinden kitaplarý düþen genç koþarak oraya gitti
hayatý boyunca yüzünü güldüren tek kiþininde
cansýz bedenini görünce hayattan bütün ümidini kesti
hýçkýrýklara bogularak agladý agladý
ve bir daha gülmedi gülmedi GÜLMEDÝ....

E R K A N









Sosyal Medyada Paylaşın: